گفتي تو نه گوشي (!) كه سخن گويمت از عشق

اي نادره گفتار كجا گوشتر از من؟

خالق من "بهشتی" دارد، نزدیک، زیبا و بزرگ؛

و "دوزخی" دارد، به گمانم کوچک و بعید؛

و در پی دلیلیست که ببخشد ما را ...

سکــــوت و صبـــوري ام را...

به حساب ضعف و بي کسي ام نگذار...

دلم به چيزهايي پاي بند است..

که تـــــو يادت نمي آيد..

رویای با تو بودن را نمی توان نوشت نمی توان گفت و حتی نمیتوان

سرود. با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی

و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند

و...و من همچون غربت زدای در اغوش بی کران دریای بی کسی

به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد

وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید

بانوی دریای من...

شاید باورت نشود اما من تا همین امروز

نمی دانستم که عاشقت شده ام...

امروز که تو را دیدم

دوباره دست و پایم را گم کردم...

دوباره تپش قلبم زیاد شد...

دوباره میخواستم از خوشحالی فریاد بزنم...

همه مرا با این حال دیدند...

همه گفتند عاشقت شده ام...

همه گفتند حالم دیدنیست...

اما من که میدانم

من به این گونه تو را دیدن عادت کرده ام...

من و عاشقی سال هاست بیگانه ایم..

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید

 گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید

وقـتی از چـشمِ کـسی بیُــفتی ،
مثلِ یــك قـــطره اشک ..
دیگه فــرقـی نمیــکنه کجـــا بـــاشی !؟
گوشه  چشم
رویِ گونه ..
و یا ..
رویِ خــاک !
تـــو دیـگه چــکیــدی

می مخور با همه کس، تا نخورم خون جگر

 زلف بر باد مده، تا ندهی بر بادم

باز در خلوت من دست خيال

صورت شاد ترا نقش نمود

بر لبانت هوس مستي ريخت

در نگاهت عطش توفان بود

نشستم من دمی در خواب باتو
کـنــار چشـــــمـهء مـهتــاب باتو
مـگـر تـاب و تـوانـــم بـرده بـودی
که بــودم لحظـه ای بیتاب بی تو

نباید یک شخصیت متفاوت را دوست داشت ،
برای عاشق شدن باید یک شخصیت عادی را متفاوت دوست داشت

چـــــتر نمـــــی خـــــواهد این هـــــــوا

تـــــــــــو را می خــــــواهد

نباید یک شخصیت متفاوت را دوست داشت ،
برای عاشق شدن باید یک شخصیت عادی را متفاوت دوست داشت

ای دوست، فتاد با تو حالی دل را
مگذار ز لطف خویش خالی دل را
زیبد به جمال تو خود بیارایی دل
زیرا که تو بس لایق حالی دل را

گل صبح دم از باد برآشفت و بریخت
با باد صبا حکایتی گفت و بریخت
بد عهدی عمر بین، که گل ده روزه
سر بر زد و غنچه گشت و بشکفت و بریخت

عشق تو ز دست ساقیان باده بریخت
وز دیده بسی خون دل ساده بریخت
بس زاهد خرقه پوش سجاده نشین
کز عشق تو می بر سر سجاده بریخت

آن دوستی قدیم ما چون گشته است؟
مانده است به جای؟ یا دگرگون گشته است؟
از تو خبرم نیست که با ما چونی
باری، دل من ز عشق تو خون گشته است

مرا خواندی ز در، جستی تو از بام
زهی بازی، زهی شوخی، زهی دام
مرا، درراه، دی دشنام دادی
چنین مستم ز شیرینیّ ِ دشنام

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم
که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم
غرضها تیره دارد دوستی را
غرضها را چرا از دل نرانیم؟

بیا تا عاشقی ازسر بگیریم
جهان خاک را در زر بگیریم
بیا تا نوبهار عشق باشیم
نسیم از مشک و از عنبر بگیریم